‘Op mijn eerste dag in de zorg was ik boventallig ingepland, dat betekent dat ik alleen mee hoefde om te kijken en nog niks hoefde te doen. Samen met een collega ging ik naar een bewoner om deze mevrouw te wassen. Mevrouw vond het prima dat ik erbij was, en trok haar kleren uit. Ik vond het bijzonder om iemand zo kwetsbaar te zien. Ik vroeg mezelf af: wat zou ik willen als ik daar zou staan? Stap voor stap ging ik meehelpen en ondertussen vroeg ik aan mevrouw of ze dat goed vond. Ze zei: ‘je moet doen wat goed voelt’. Vanaf die eerste dag voelde het meteen zo vertrouwd, alsof ik altijd al ik de zorg gewerkt had.’

‘In de zorg krijg je zo veel waardering, niet alleen van je collega’s die blij zijn dat je er bent, maar ook vooral van de mensen. Soms zeggen ze het tegen je, soms zie je het in de ogen dat ze dankbaar zijn dat je er bent. Ik vind het echt een sport om bij de bewoners die wat vaker mopperen ervoor te zorgen dat er toch een glimlach op het gezicht komt. Als iemand eerst loopt te mopperen, maar wanneer je weggaat toch nog heel zachtjes ‘Dankjewel’ zegt, dat geeft zo’n kick! Soms moet je gewoon je tempo of je toon aanpassen aan de bewoner. Ik vind het mooi om in te spelen op de rituelen of routines die sommige mensen hebben. Zo neem ik de tijd om ervoor te zorgen dat de mensen niks te kort komen. Ik heb veel plezier in mijn werk, soms moeten ze me om 5 uur echt naar huis sturen. Ik vind het helemaal niet erg om nog even ergens mee te helpen, samen met de collega’s en met de bewoners heb ik het echt naar mijn zin.’

‘Ik heb echt mijn hart verloren aan de bewoners van de zorgappartementen. Deze mensen geven duidelijk aan wat ze wel of niet willen en je kunt ze stimuleren om dingen zelf te doen. Daarnaast is het een hele gevarieerde groep mensen, dat maakt het heel afwisselend. Ik vind het belangrijk om de mensen echt te leren kennen. Telkens vraag ik me af: wat als ik daar zou zitten, hoe zou ik het dan willen?’